Plannen zijn er om gewijzigd te worden. Deel 3

Wir  können den Wind nicht ändern, aber die Segel anders setzen!

Vanuit Delfzijl zijn we naar Borkum gezeild, over de Eems. Nou ja, gemotorzeild want de wind viel weg. In ieder geval zijn we de landsgrens over en op een eiland aangeland. We kennen Borkum al jaren en het is geen straf om hier te zijn. Het is een beetje vreemd eiland. De hoofdstad kent grote klassisistische gebouwen, hotels en kuuroorden, en is een aardig stadje dat aan de Noordzee ligt. De boulevard lijkt een beetje op de Belgische kust maar het strand is typisch Duits. Overal 'strandkorben' kleurige twee persoons strandstoelen als kleine huisjes en aan het strand staat een rond muziekgebouwtje waar vaak orkestjes spelen voor de chillende grijze golf. Achter het strand  is een grote natuurlijke baai met een zeehondenkolonie.

Al drie dagen op Borkum gefietst en plannen gemaakt en geborreld met Frieda en Joop. We wilden heel erg graag verder. Maar het weer zat nog steeds tegen. Mist en tegenwind. Onze Duitse zeeweer voorspeller op de marifoon: Delta Pappa 07, "im Grossen Konferenz von Borkum bis Bornholm" (kijk op YouTube, het heeft een flink vermakelijkheids gehalte) geeft gelukkig aan dat we overmorgen verder kunnen. Niet over het wad, (Niedriges Wasser) maar heel vroeg (6.00 uur) 'buitenom' met een grote bocht om de Borkummmer gronden op de Noordzee.

Via de Eems naar het noorden en dan een stuk ondiepte afsnijden om evenwijdig ten noorden van de Waddeneilanden uit te komen. Dit ging goed en de wind zat nu eens mee. Scheuren over de zee. Ik voelde me gelukkig, heerlijk zeilen. We moesten denken aan een eerdere tocht door de nacht die niet over rozen ging maar dat we bij het ochtend gloren ongeveer voor Norderney waren, net als nu, en ons sterk en machtig maar ook uitgeput voelden.

Maar tot zo ver ging alles op rolletjes en voelden we geluksmomenten!

 Helaas raakten we Frieda en Joop kwijt omdat hun boot toch wel sneller ging. En helaas wilde onze plotter (zee Tomtom) het maar niet doen en onze tablet met zeekaarten liep leeg, ondanks de usbkabel. Toen ook de wind op was startten we de motor maar weer eens. Dat ging niet lang goed, het geluid stierf langzaam weg en de motor stopte daarna helemaal. Geen paniek, "eerst rust in de tent". Ik dook naar binnen om naar de motor te kijken. Niets bijzonders! Dan nog maar een keer starten. Alle alternatieve oplossingen vlogen door ons hoofd maar zowaar de motor startte. Niet vanzelf maar met veel gas en een grote rookwolk. Daarna deed hij het weer normaal.  De schrik zat er pittig in, zo vlak voor de drukke scheepvaart oversteek. 

Toen de rust was weergekeerd staken we haaks de scheeps-snelweg over en voeren noordwaarts tussen geankerde schepen, met een rustig gangetje nog 20 nm (35 km) naar Helgoland, een belastingsparadijsje op een vierkante kilometer rots, ver uit de kust. Na de oorlog hebben de geallieerden de rots getracht op de blazen met de grootste niet nucleaire explosie maar hebben hoogstens een paar deuken aangebracht. De geëvacueerde inwoners zijn teruggekomen en hebben het dorp weer opgebouwd en als moderne piraten zijn ze belasting gaan ontduiken met de verkoop van taxfree brandstof, cosmetica, sigaretten en drank, net als op Gibraltar.

We kwamen om 19.00 uur moe aan op Helgoland, we hadden 78 nautische mijl op de teller staan (ongeveer 100 km), moe door de afstand dus, de concentratie en door de emoties. Eten en naar bed, geen energie voor de kroeg of een rondje over het eiland.  We moesten de volgende dag weer vroeg weg om het gierende tij op de Elbe mee te hebben, dus de boot die naast ons kwam liggen werd op de hoogte gebracht. De volgende ochtend vroeg ben ik over de boten geklommen en naar het havenkantoor gelopen om te betalen. Daar even een fotootje gemaakt. Terug op de boot de buurman los gemaakt en in de grote haven de zeilen klaar gemaakt. Er stond zowaar een zeilbaar windje dus genieten met wat spanning voor de naderende Elbemond. Het spannendste stuk van onze reis! Vanaf Helgoland is het ongeveer 25 mijl naar de aanloop van de Elbemond.

Een mooi stuk zeilen (op de foto Helgoland nog een beetje inzicht) maar vlak voor de eerste betonning van de Elbe zat er een flink ankergebied voor zeescheepvaart in de weg, gemarkeerd door gele boeien. Mag je er nou wel of niet doorheen. De Duitsers zijn nogal streng in het handhaven van de regels en houden niet van gedoogsituatie's. In het blad ' ZEILEN' staan af en toe verhalen van Nederlandse zeilers die bekeurd zijn tijdens nautische overtredingen in de  Duitse wateren en die boetes zijn niet mals! Helaas konden we niet vinden of het doorkruisen verboden is dus zijn we wat omgevaren en hebben we (met stress) een stuk afgesneden om niet al te veel tijd te verliezen. Gelukkig geen Polizei in de omgeving.

Eenmaal op de Elbe  is de eerste plaats op het land Cuxhaven. Een strategische plaats met diverse havens die veel zeilers aandoen om te wachten op het juiste tij of het juiste weer voordat ze de zee op gaan. Wij hadden nog volop stroom mee dus konden door, voorbij Cuxhaven naar het Kieler kanaal (auf Deutsch: Nord-Ostsee Kanal) bij Brunsbűttel. Op de Elbe varen, met al die stroom is een vak apart. De boeien liggen in de monding ver uit elkaar en de situatie is daar onoverzichtelijk, vooral omdat de stroom de boot vaak pittig dwars duwt en de wind ook nog een flinke rol kan spelen in die heksenketel. Uren lang 100% concentratie. De stroom neemt nog toe als de rivier versmalt. Soms kolkt het water als in een stroomversnelling. En dan ineens komen de sluizen in zicht.

In een enorme vaart moet het zeil eraf en de boot klaar gemaakt voor de sluis. We zijn niet de enigen. Ook nog oppassen dat we niemand aanvaren. Terwijl we de sluis invaren komen ook Frieda en Joop binnen. Zij leggen aan de overkant aan. We roepen over en weer. We beseffen dat dit het laatste live contact is want zij besluiten door te varen het kanaal in. Bij ons was de energie weg en wilden we niet verder.

Zij wilden nog naar een betere (rustigere) ligplaats, maar dat was nog 25 kilometer varen op het kanaal. Hadden wij geen puf meer voor en bleven achter in Brunsbüttel. We gaan Frieda en Joop missen, zij gaan na het kanaal op de Oostzee naar het noorden, richting Noorwegen en wij oostwaarts, richting Polen. We trokken al 10 dagen met elkaar op en het heeft alle wachtdagen op Borkum en de route van Dokkum naar Brunsbütel speciaal gemaakt. Ik denk hierbij aan de gezellige momenten, het uitwisselen van lief en leed, de aanstekelijke humor van Joop en het sparren met ervaren zeilers over de strategie (weer en route) . 

We namen alle scheepvaart langs onze onrustige nachtplek op het kanaal voor lief.

Het Noord-Oostzeekanaal is 98 km lang en vormt een verbinding tussen de Noordzee en de Oostzee. De scheepvaart hoeft dankzij het kanaal niet helemaal om Denemarken heen. Het is één der drukste kanalen ter wereld. Per jaar 104 miljoen ton goederen en duizenden passagiers via cruise schepen. Het kanaal is erg groen aangelegd, vrijwel helemaal met bomen en struiken omzoomd, hier en daar een klein dorpje met een pontje, fietsers en wandelaars of een campertje langs de oevers en overal fluitende vogels. Kortom, geen straf als je zoals wij een paar pittige Noordzeetochten achter de kiezen hebt in de Duitse Bocht. We gaan heel overzichtelijk ergens heen, de goede kant op. Het monotone brommen van het dieseltje, de groene oevers en om de 500 meter een bord met de afgelegde afstand zorgen automatisch voor diepere gedachten.

Wij gingen terug naar onze jeugd en ouders, en hoe wij ermee zijn omgegaan. Mooie herinneringen en ook minder mooie. Ergens voor weglopen kon niet op het kanaal! Ook kwam Henk Wijngaard langs: Met een vlam in de pijp. Wij maakten variaties: Met de (water) straal uit de pijp varen we door de groene pracht, met ons viereeneenhalf tonnen bootje, ver van huis maar in ons sas, met de straal uit de pijp en een windje geeft extra kracht, en dan moet ik even denken aan het werk dat op mij wacht. Hahaha, nou dat valt wel mee hoor, dat blijft goed op afstand! Toch nog even een avontuurtje onderweg: ik heb zitten hobbyen met mijn nieuwe stuurautomaat. Het kanaal is niet kaarsrecht dus ik moest steeds corrigeren. Op een paar plaatsen zijn grote stalen buizen in het water geplaatst waar de zeeschepen kunnen aanleggen en waar de plezierboten achter moeten schuilen als er brede vrachtschip combi's elkaar moeten passeren. Ik voer te dicht langs die buizen en ineens raakte het elektronische kompas van slag en stuurde de boot recht op zo'n buis aan. Ik schrok enorm en in een reflex sloeg ik de stuurautomaat van de helmstok af en stuurde juist op tijd de andere kant op. Maar net een frontale aanvaring voorkomen. Nog minuten lang bonsde mijn hart in mijn keel.... 

Aan het einde van het kanaal is ook een sluizencomplex. De helft is buiten gebruik door verbouwingen en we hoorden van Frieda en Joop, via app contact,  dat ze een paar uur moesten wachten voordat ze de sluis in mochten. Wij hadden geluk. Na een half uurtje draaien in de forse wind hoorden we via de marifoon dat we ons moesten klaarmaken. Samen met drie zeeschepen mochten we, ongeveer 20 'jachies', naar binnen.

Toen na het schutten de sluizen aan de andere kant open gingen voeren we de Kieler Fjörd op. We waren op de Oostzee! Naar Kiel op eigen kiel! 

Na een extra dag aan de overkant van de  fjord in de ongezellig haven van Laboe, om onze navigatieplotter te laten repareren, wat niet doorging omdat de monteur de volgende dag ziek was, gingen we onderweg om de Oostzee op te varen richting Heiligenhafen. Al snel bleek dat we door een enorm militair schietgebied moesten gaan. Verboden gebied als de grote lampen op de kant branden. Was niet helemaal goed te zien door matig zicht maar helaas bleek dat het geval. Omvaren dus.

Ook hier hebben we een stuk afgesneden omdat het niet helder was of het laatste stuk ook verboden gebied was. Bleek naderhand toch echt verboden gebied te zijn geweest. Weer stress op zee.  Inmiddels zijn we verder op de Oostzee dan Heiligenhafen, op het eiland Fehnmarn.

Hier hebben we voor het eerst het gevoel te zijn aangeland waar we willen zijn en al flink op weg te zijn. Het woei vandaag 6-7 bft dus zijn blijven liggen en hebben een paar uur op het eiland gefietst. Groeten, José en Chris. 

P.s