Ieder schip loopt de haven aan waar de wind hem brengt. Blog 5

Iedere zeiler weet dat aanpassen van geplande routes nou eenmaal bij het maken van langere tochten hoort. Net het echte leven! Terwijl ik dit schrijf liggen we 5 dagen in de prachtige stad Kopenhagen in een mooi klein haventje omdat het rond ons groene paradijsje hard waait en vandaag aan een stuk regent. Maar gelukkig is het centrum om de hoek en liggen we luw tussen de bomen. Ons haventje ligt 200 meter van de kleine meermin, het symbool van de stad.

Daar is het druk, rijen touringcars en een halte van de Hop On bussen en grote groepen toeristen die even 5 minuten hebben om de meermin te fotograferen, vanaf de kant of vanuit grote rondvaartboten. Geregeld vinden de toeristen de opening tussen de bomen en hagen die de Kermis van ons jachthaventje scheidt en lopen naar binnen om hier ook te fotograferen. Soms klimmen die (vaak Aziatische) toeristen op de boten voor selfies of om te poseren. We verbazen ons dat de verenigingsleden kalm blijven en geduldig die toeristen van de boten praten. Kortom, het is een mooi plekje en zeker niet saai. 

Even terug naar de tijdlijn. Na het heerlijke kleine haventje in de Bodden, Krummin, zijn we, afwisselend zeilend of op de motor, door gevaren naar het Stettiner Haff. Half Duits, half Pools. Een prachtig wijds gebied met grote natuurgebieden en kleine rustige haventjes. Het landschap vaak wat heuvelachtig. We lazen dat in dat gebied de Gouden Jakhals wordt waargenomen en wij hebben een drietal Zeearenden gespot. We voelden ons helemaal ontspannen. Lekker fietsen in de omgeving, bijna dagelijks uit eten, babbeltje met watersporters, hoewel de mensen die we spraken meestal geen lokalo's waren maar vaak van Berlijn kwamen, 1.45 uur rijden.  Toch voelden we een beetje druk om verder te gaan. Drie maanden lijkt veel maar het scharrelen door de Bodden heeft wel twee weken geduurd en we hebben nog genoeg plannen. Volgende stad, net over de grens met Polen, was Swinoujscie  (voormalig Swinemunde). Vanuit het Stettiner Haff via een breed kanaal naar de stad aan zee. Eerste indrukken waren: Oostblokkerig. Grote oude havens, roestige kranen, oude schepen, gebouwen in slechte staat.

Een grote ferry die van zee kwam kwam snel recht op ons aanvaren, ondanks dat wij netjes stuurboord voeren (rechts hielden) en liet zijn oorverdovende geluidssignaal horen: ik ga bakboord uit! Nog voor de echo was uitgeklonken stuurde ik in een reflex vol gas hard ook naar bakboord en stak vlak voor het schip het brede water over naar de linker oever. Ging natuurlijk weer goed maar mijn hart bonkte in mijn keel en José  was ook flink ontdaan. Toen ik even later omkeek lag het grote schip al langs de kade. Was zijn vaste aanlegplek.

In de grote 'jachthaven', jachtsteigers in een oud stuk haven met onrustig water, hebben we samen gegeten met wijn voor 21 euro. Daar kun je geen boodschappen voor doen!

De volgende dag wilden we de stad Swinoujscie per fiets verkennen. Via een omtrekkende route door het voormalige Duitsland. Over een vervallen fietspaadje kwamen we langs een aantal forten. Nog door de Duitsers (Pruisen) gebouwd. Was door de Polen een soort Kermis van gemaakt. Overal terrasjes, hamburger tentjes en reclames. Hordes Duitsers kwamen er op af. Heel wonderlijk als je de geschiedenis beschouwt. Haast masochistisch van hen om op de vernedering te recreëren.

En de Polen hebben die vernedering heel tastbaar gemaakt door de geschiedenis in diverse talen op borden bij de forten te zetten. De Russen hadden het gebied veroverd en de enclave met een breed gebaar aan de Polen over gedragen (niet aan de Oost -Duitsers!).  Verder op onze fietsjes over het slechte paadje langs een stukje Swine en wat bos en dan...... grote nieuwe asfaltweg, enorme hotels als wolkenkrabbers, boulevards langs een kilometers lang strand.

Alles Duits en even protserig en luxe! En overal verdwijnt er duin en bos, waar je kijkt wordt gebouwd. We stonden verbijsterd te kijken. De tegenstellingen met de stad en de haven en deze strandenclave konden niet groter zijn. Zo heroveren de Duitsers hun afgepakt stukje voormalig Duitsland. Ze kopen het terug en plempen het vol met beton. We zijn de boulevard afgefietst tot de grens. Ook daar is veel te zien. Een kunstwerk van rvs die de 'open poort' veronderstelt te zijn tussen de twee volkeren en een voormalige grensstrook, met niemandsland, tussen het toenmalige DDR en Polen.

Ja, het Warschaupact hield ook van serieuze (binnen) grenzen. Een houten pad slingert van dat monument door het strookje duin naar het strand. FKK. Naaktstrand. Een wonderlijk gebied vol tegenstellingen, waar we erg van onder de indruk waren. We komen hier zeker nog eens terug, net als de omgeving van het Stettiner Haff.

Volgende blogtrip wordt Sassnitz en Bornholm, door José. 

Groeten allen, en bedankt voor de reacties!

José  en Chris