Klaar om te wenden? Naar de Oostzee in 2022. Deel 5: Kiel naar Høruphav

Kiel gaf een dubbel gevoel. Grote stad met veel havens en cruise en ferry terminals, en een kilometers lange wandel/fiets boulevard, met prachtige uitzichten over de Kieler Fjord.

Maar ook een lelijke binnenstad met veel alcoholistische bedelaars, die zelfs hun hele hebben en houen uitgestald hebben naast de supermarkt. Is er altijd bier in de buurt. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het verschrikkelijk voor hen dat ze in deze situatie zijn beland, het zal zelden hun bewuste keuze zijn en zelfstandig komen ze er meestal niet uit.

De binnenstad vonden we dus niet echt aantrekkelijk. We lazen dat de stad in de tweede wereldoorlog flink aan puin is gebombardeerd door de geallieerden omdat het een Marinehaven had. Ook toen werd er nauwelijks rekening gehouden met de burgerbevolking en werd dus niet alleen de haven geraakt maar is de gehele Altstad met de grond gelijk gemaak. Ontmoediging. De opbouw van de stad is weinig esthetisch gebeurd,  alleen het stratenplan en de kinderhoofdjes herinneren aan destijds,  en hier en daar een opgebouwd pand of een mooi modern gebouw. Voor de rest, rommelig, grijs en grauw. Wel prachtige parken op de heuvels langs de fjord.

Onze jachthaven lag vlak achter zo'n park.

We hebben twee keer gegeten in de restauratie van een andere jachthaven, op tien minuten fietsen en ook half in dat park. Uitbater/kok was Albanisch/Grieks en het was fijn om niet in zo'n overvolle opgepimpte plek te zijn maar een soort jaren 60 zaaltje in een jachthaven-clubgebouw op een heuvel, omringd door prachtige bomen en tussen die bomen uitzicht op de haven. Eigenlijk was het restaurant bedoeld voor leden van de jachthaven want het toilet was beneden in de kleedruimtes en douches maar omdat wij er de eerste dag hadden gelegen hielden we een soort gebruikstatus. De Albanesische uitbater was via omzwervingen via Griekenland in Duitsland terecht gekomen. Wij vroegen ons af of het een renderende deal met de jachthaven is geweest want er waren maar een paar gasten, zelfs in het weekend. Na het eten fietsten we door het grote park en waren we onder de indruk van de stijle heuvels en dalen, de kolossale bomen en de hoeveelheid mensen op de open plekken in het bos/park. Barbecuen en chillen. 

De Kunsthalle was indrukwekkend, mede omdat kunstenaar/fotograaf Annette Kelm honderd boeken die in de opkomstjaren van Hitler verboden werden, gefotografeerd had en ingelijst.

De lijst was veel groter maar ze had een keuze gemaakt. De boeken moesten namelijk nog bestaan (orginele druk) en een interessante kaft hebben, liefs dat je kon zien dat hij ook gelezen was. We hadden niet gedacht dat het zo indrukwekkend was maar de link met het heden was al snel gemaak.

Er waren ook andere kunstwerken interessant.

Maandag 23 mei vertrokken we naar Eckernförde, een plaats in een fjord om de hoek. Wind mee en met alleen de genua op zeilden we rustig door de Kieler fjord. Wat een mooi en interessant gebied. Overal heuvels en groen, veel zeilboten maar ook vrachtvervoer. Heerlijk om hier zo zeilen. Er voer een zeilboot langs en ik riep tegen de bemanning: Schön hier! De stuurman stak zijn duim op, hij was het eens!

Toen we aan het eind van de Kieler Förde kwamen was het uit met het rustige zeilen. De golven hier hadden zich opgebouwd en kwamen vol op onze kont. De ene keer een zwieper naar links en daarna een zwieper naar rechts. Snel een Primatourtje! ongeveer een uur was het afzien. Daarna voeren we de volgende Förde in en werd het water rustiger maar de wind bleef. De fjord werd gebruikt als oefengebied voor de marine en overal waren gele boeien waar je niet mocht komen. Op de  kaart zag het er redelijk overzichtelijk uit maar zo op het water totaal niet. We hadden gelezen dat er ook een U-boten haven was en we wilden daar geen contact mee maken. Vlak bij de stad leek het wel of we in een fuik van gele boeien waren gevaren; ze stonden overal. Op hoop van zegen hebben we onze koers aangehouden maar al spoedig kwamen er twee donkerbruine snel varende boten naar ons toe. Duidelijk het leger. Maar blijkbaar hadden ze andere opdrachten want ze scheurden voorbij.

Pfft nu snel naar de haven. Een onrustige plek aan een golvende steiger maar ja, de wind neemt af en draait wat de goede kant op, toch?

Eerst maar even de wal op. Flink Volendamgehalte. Overal mensen met ijsjes of snacks en velen op terrassen aan een drankje. Wij zijn nog even een stukje verder gaan lopen. Aan de overkant van de haven een heuvel beklommen met een prachtig uitzicht op onze jachthaven en de fjord.

Helemaal boven was een kerkje met een mooie maar bijna lege begraafplaats. Ik schreef in het logboek: nog ruimte genoeg! Op een bankje genoten we van de zon en de uitbundig zingende vogels

totdat de kerk oorverdovend aangaf dat het zes uur was. Leuk voor de buren! Terug aan het havenfront hebben we Fish and Chips met een biertje genomen.

Noemen ze daar een tweegangen maaltijd.

Zeggen Hollanders dat de Duitsers geen humor hebben! Stond ook een flacon om je handen te ontsmetten met een bordje erbij: Hier kannst du deine Flossen Desinfizieren. Volgens Google betekent dat: je vinnen/flippers desinfecteren. Hahaha.                                                            'S avonds nog een foto gemaakt van vreemde wolken met de tekst:   Vage luchten doen zeelieden vluchten. 

Vage luchten

Na een onrustige nacht met een bewegende, jankende en klagende steiger, zijn we vroeg opgegaan om nu in een ruk naar Denemarken te zeilen. Aanvankelijk een rustig windje van achteren maar om de hoek van de fjord, op de Oostzee toenemend met zware luchten. Nu lage wolken, later waters kolken.

lage luchten

Inmiddels is ook een gereefd grootzeil bijgezet om onze snelheid wat te verhogen. Op de Marifoon hoorden we een 'Starkwind' waarschuwing: in (onweers)buien mogelijk windkracht 8. Niet helemaal duidelijk waar dat zou zijn maar dat zijn toch wel weer spannende berichten want er trokken buien over. In ieder geval was de wind nog prima te behappen en de boot ging als een speer. Ineens hoorde ik ffffft naast me in het water. Een bruinvis was pal naast de boot boven gekomen om adem te halen en dook weer onder maar ik zag dat hij onder water met de boot meezwom en na een seconde of vijftien weer boven kwam naast de boot. Spectaculair om te zien. We hebben dit in Griekenland al eerder ervaren toen we met een huurboot plots veel wind kregen en de boot begon te lopen. Ineens zag ik een grote schim onder de boot door zwemmen. Ik riep: een haai onder de boot! Mijn hart bonkte in mijn keel. Maar het was geen haai. Even later kwamen ze van alle kanten en zwommen mee met ons, een grote groep Dolfijnen. Een waanzinnig gave ervaring. Maar nu dus ook met een bruinvis. We hebben ze vaker gezien, op de Oosterschelde,  de Wadden en de Oostzee, een kleine dolfijnsoort van ongeveer anderhalve meter, vaak in groepen. Maar nog niet eerder zwom er een bruinvis met de boot mee. José  baalde dat ze het had gemist maar toen ze naar buiten kwam was de bruinvis er weer en zwom ook weer mee, goed te zien in het heldere Oostzeewater. Interactie met de natuur, je krijgt er een speciaal, enthousiast en blij gevoel van, heel apart. Helaas geen foto.

De wind bleef stevig maar behapbaar en we genoten volop van de zeiltocht. Na beraad kozen we als einddoel niet Sønderborg, een stad waar wat te beleven zou zijn maar de haven nauwelijks beschut maar voor het dorpje Høruphav, niet ver van Sønderborg, omdat de haven beschut ligt achter bos.  Ik las dat er ook een grote supermarkt is. We kozen voor deze bestemming omdat we hier een aantal dagen zouden gaan verblijven omdat er veel wind zou komen en José zaterdag en zondag haar online cursus wilde volgen, de laatste twee van een reeks. Bleek een goede keuze. Het dorp ligt in een mooi heuvelachtig landschap, pal aan een bos en mooie kusten.

Bovendien ligt de haven aan het mooiste langeafstandwandelpad van Denemarken, het vierentachtig kilometer lange Gendarmepad. Dit pad werd door de Gendarme gebruikt om smokkel tegen te gaan tussen Duitsland en Denemarken.  Het pad heeft nu ook een Europese status.

We hebben er stukjes van gelopen, over kliffen en velden en door het bos, en een stuk van gefietst, naar Sønderborg. Echt prachtig met veel uitzichten over de fjord en het eiland hier tegenover. Onderweg zagen we bomen die van de klif waren gevallen.

We stonden er even te kijken toen er twee Deense dames kwamen langslopen. We maakten een praatje. Welke taal, maakte hun niet uit. Ze woonden hun hele leven in de omgeving en als kind al konden ze de Duitse televisie ontvangen. Zo leerden ze spelenderwijs hun Duits. Verstaan konden het goed maar spreken wat minder. ' Behalve als ze gedronken hadden, dan ging het een stuk beter' . Zo te horen hadden ze wel al een aperitiefje genoten want ze mixten Duits, Engels en Deens soepel door elkaar.

Op de haven is het een gezelige bedoeling. Overal houten tafels en BBQ plekken, net buiten de haven, in de natuur, zijn plekken waar een vuurtje gestookt mag worden bij het water en waar langeafstandlopers een tentje mogen neerzetten. Een paradijselijke plek waar een paar dagen blijven beslist geen straf is. Oh ja, en op de de parkeerplek van de haven staat een snackbarwagen en die is 'smiddags open.

Deense Ristet hotdog, lækker!

Ook daar staan allemaal  houten tafels en banken en is het een gezellige drukte. Natuurlijk hebben we hier een paar keer gebruik van gemaakt. De echte Deense Hotdog, warm aanbevolen door vriendin Jytte. Maar José wilde ook een keer friet. De vraag was: kleine portie of groot. Lille! Verbaasd zagen we de kartonnen doos met friet komen. Formaat schoenendoos. Goed, niet helemaal vol maar toch... Daarna kwam iemand langs die blijkbaar groot had besteld. De deksel van de schoenendoos kon niet meer dicht maar stond schuin omhoog gericht. Dit zijn Vikingporties, niet die zuinige hollandse porties in een plastic bakje. Het biertje erbij was een beker van een halve liter. Voorzichtig getapt, ietsje schuim. Wij hadden onze calorieen weer binnen. Terwijl we daar buiten met onze bestellingen bezig waren kwamen er drie eenden aanzetten. Voorop het vrouwtje en daar achteraan twee mannetjes. Tussen de mensen door liep het drietal naar de wagen van Hos Jacob en zoon, naar een drinkbak van de honden. Eerst het vrouwtje een paar slokken en daarna de mannetjes. Daarna waggelen ze in dezelfde volgorde weer terug naar het havenwater, wat een beetje te zout is voor een gewone eend. Het Oostzeewater is veel minder zout dan de Noordzee, ongeveer maar 1/3 deel. Dit komt door alle rivieren met zoet water die er op uitkomen en omdat de eilanden van Denemarken in de weg liggen om goed te mengen met zout Noordzee water. Na flinke westelijke stormen, die een aantal dagen aanhouden, spoelt er weer wat vers zeewater naar binnen. 

En nu zitten we met mooi rustig weer in de kajuit te werken. José met haar cursus en ik met het blog, waar ik steeds meer plezier in krijg.

In de pauzes doen we koffie met onze compacte Nespresso-apparaat en melkschuimer en de appelkruimeltaart komt van de Super Brugsen, vierhonderdvijftig meter lopen langs mooie vrijstaande huizen met tuin paradijsjes, met hoog udsigt vanaf de heuvel. In de lange lunchpauze doen we een wandelingetje in de omgeving, zoals naar de klif, waar José kaalgespoelde stukken boom vond lijken op skeletten uit de prehistorie.

of een stukje wandelen in het prachtige bos. 's Avonds ook, keuze genoeg, we ontdekken steeds meer plekjes. Morgen gaan we weer verder varen. Doel weten we nog niet, noordwaarts, richting Vejle, woonplaats geweest van Jytte en interessante Vikingsporen en veel kunst, kultuur en natuur maar dat lukt niet in een dag dus we zien wel waar we uitkomen.

We zullen Høruphav missen, het was een superplek en een veilige haven in de harde wind.