Klaar om te wenden? Naar de Oostzee in 2022, deel 3: Naar lauwersoog.

I love it when a plan comes together!  

Deze tekst kwam uit de serie A-team, als de boeven na buitensporig gepland geweld door het A-team, 4 vietnamveteranen die er 'iets' aan over hadden gehouden, waren gepakt en de schone jonkvrouwe, die het A-team had ingehuurd, even een intiem momentje had met één van de vier teamleden en daarna weer verder kon met haar leven, stak de leider van de vier Vietnamveteranen, een grote sigaar op en sprak met een grote grijns bovenstaande woorden. 

Zo'n zeilreis plannen kost een hoop voorbereiding maar ook tijdens de reis blijft het plannen een onderdeel van de dag. Dit heeft zo zijn charme maar men moet wel op z'n hoede blijven dat de planning wordt uitgevoerd en doorgevoerd. Soms is het net werk.

Na het leuke samenzijn met familie in Amsterdam noord werd het tijd om te gaan. We voeren het IJ op richting Oranjesluizen. De sluizen stonden op rood dus we moesten aanleggen. Dit ging zo krikkemikkig dat ik bijna maar weer naar huis ben gevaren, haha.

Door de sluis bleek dat we net als in 2019 de wind niet gunstig stond en we moesten kruisen. Maar na twee slagen zakte de wind wat in en kon het rif uit het zeil en toen de wind daarna weer toenam en iets meer naar noord was gedraaid lukte het om evenwijdig aan de dijk van Flevoland te zeilen. Steeds meer wind en hakkend en buizend kwamen we aan in Lelystad. Was best pittig, onze eerste zeilpartij van het jaar. In de haven was een restaurant en we vonden dat we dat wel verdiend hadden!

De twee dagen erna lagen we in een haven, een kwartier varen verderop, ook in Lelystad, voor geplande werkzaamheden aan de mast. Ach, die dagen vlogen om. Niet zo'n lekker weer maar klusjes genoeg dus we zijn het terrein (ook met restaurant en terras) niet afgeweest. Nou ja, een kleine wandeling over een recreatiegebiedje naast de haven daargelaten. Na het werk van de monteur boven in de mast deed de Marifoon het weer prima en zat er weer een windex (soort windvaan) op de mast.

Klaar voor de tocht. Nou ja, mentaal kon het nog wat bijgeschaafd worden. Er is een situatie die zorgelijk is en waar bijna dagelijks telefonische contacten over en mee zijn. Dit moeten we een goede plek geven in onze reisstemming. Vandaar.

Omdat de wind blijft doorzetten kozen we er voor om bij Lemmer Friesland in te gaan en door het binnenwater naar Lauwersoog te varen. De voorspelling was zuidelijke wind, zes tot later zeven beaufort en dat vonden we nog wat veel. Maar naar Lemmer was het nog 5 bft en het werd een heerlijke zeilpartij op alleen het fok. Langs Urk mijmerde ik: kijk, het Sodom en Gomorra van de lage landen. Daar gebeurt veel dat God verboden heeft, daar halen ze geregeld de landelijke pers mee. En op zondag is iedereen vroom en gaat naar de kerk. Nou ja, " de kerk"? Nergens zoveel afsplitsingen en scheuringen als op Urk. 

 Onderweg, niet ver van Urk, kwamen we een zeilboot tegen waarvan de mast blijkbaar naar beneden was gekomen. De zeilboot lag, ongeveer een kilometer uit de kust, aan een vrachtschip vast en de mast lag op dat dek en probeerde men te bergen. Het hele zootje lag de dansen in de golven en de zeilboot bonkte tegen het schip dus het zag er allemaal niet fijn uit. Regelmatige materiaalchecks zijn essentieel dacht ik.

Na 63 windmolens op de dijk en in het IJsselmeer, kwamen we bij de sluis bij Lemmer voor de entree naar het Prinses Margriet kanaal. In de sluis lagen twee vrachtschepen met de nodige turbulentie in het water. Wij moesten al naar binnen terwijl twee vrachtschepen nog aan het manoeuvreren waren. Niet eenvoudig maar het lukte ons net op tijd een stukje kade te grijpen, toen het derde vrachtschip binnenvoer met nog meer schroefgeweld.  Ooit hebben we in zo'n situatie flinke schade opgelopen omdat we als een speelbal in het kolkende schroefwater tegen de kant werden gekwakt. 

Na de sluis was de wind nog verder toegenomen tot 6 bft en kwam van achteren zodat we ons fok uitrolden en hard zeilend door het kanaal gingen. Het Prinses Margrietkanaal  is voor een groot gedeelte eigenlijk een aaneenschakeling van meertjes en meren en heeft een heel natuurlijk karakter. 

Dikke pret op het mooie binnenwater tot dat zware wolken samenpakten en alvast een spatje regen viel. Tijd voor een beschut haventje, dat we kennen van de vorige tocht. Het dorpje noemt zich het hart van Friesland: Uiterwellingerga. We lagen nog niet vast of de wind wakkerde nog verder aan en het begon pittig te regenen. Tijd niet meegemaakt, goed voor het gras.

De volgende ochtend zag Friesland er weer vrolijk en groener uit. Ik schreef in ons logboek: Zoals het klokje in Uiterwellingerga klingelt, klingelt het nergens. Ook snachts. En de duiven klinken hier anders. Een andere klemtoon, ander dialect. En de haan heeft een overslaande kukel.  We zijn hier in het hart van Friesland, vandaar! 

Om tien uur zou de havenmeester aanwezig zijn en dat was hij ook dus konden we weer verder. Veel bruggen want we moesten oa door Leeuwarden.

Niet eenvoudig om met veel wind voor een brug te blijven drijven en je niet weet hoe lang het duurt voor de brug draait. Maar het waren goede trainingen zal ik maar zeggen.  Na Leeuwarden krijg je een mooi kronkelend water, de Dokkummer Ee, die van Leeuwarden naar het Lauwersmeer stroomt. Vandaag zeker want er werd gespuid en er stond een stroom als op een echte rivier. Mee.

Onderweg zagen we een boer met een Quad zijn vee naar de stal drijven. Oh jee, daar is ie weer:                                                                 

Keep rolling rolling rolling,                                                                      Trough the streams are swollen,                                                                Keep them dogies rolling, Rawhide

Bij Dokkummer Nieuwe Zeilen gingen we soepel de sluis in. José had hen al opgeroepen toen ze via de Marifoon een opening vroeg voor de laatste brug. Veel wordt op afstand bediend en toen José  dus de opening van de brug vroeg, vroeg ze ook meteen maar naar de sluis. Hoho mevrouw, was het antwoord, rustig aan, ik kan maar één ding tegelijk, ben maar een eenvoudige ambtenaar! Maar toen we bij de sluis kwamen konden we zo naar binnen. Heel fijn met al die wind. Dank je wel, zwaaiden we.

Op het lauwersmeer stond ook veel wind en gingen we zo hard op alleen ons fok dat ik me flink moest concentreren en weinig oog had voor de natuurschoon.

Scheuren en op de boeien letten. Bij de zeesluis van Lauwersoog stond zo veel wind en golven dat ik niet dorst aan te leggen bij de wachtsteiger. We hebben de sluiswachter aangeroepen met de Marifoon en toen de sluis na tien minuten rondjes draaien open ging voer ik er met de nodige concentratie in. Er stond veel stroom mee en eenmaal in de sluis moest de motor volle kracht achteruit om op tijd stil te liggen. Gelukkig kon José snel de lijn vastleggen, en ik ook, dus ook dit ging weer zonder schade.

We waren daarna in de buitenhaven van Lauwersoog en dus op zout water. We liepen bij het aanliggen drie keer in de modder; het was extra laag water.

Nog even terug naar de begin tekst. Ik lees een boek van Ilja Pfeifer waarin zijn toenmalige Russische vriendin tijdens hun fietstocht naar Rome vertelt dat plannen maken zoveel mogelijk moet worden vermeden omdat het nooit gaat zoals je dingen plant en je er dus gefrustreerd van kan raken. Laat het komen zoals het komt was haar devies. En inderdaad was de tocht door Friesland volledig adhoc en konden we er flink van genieten. Nu gaan we de Waddenzee en de Noordzee op en moet er heel strak gepland worden. Nu zorgen dat we na afloop de aanheftekst kunnen herhalen. 

Tekst Chris , José had nauwelijks commentaar, integendeel,

she loves it when a reisblog comes together!